2021-05-27 | Vlakke benen

Spannend

Dag 5 Mesch - Maastricht

Om 07:00 uur wekt Apple me, laatste keer rondje B&B, laatste keer inpakken van mijn grote vriend, laatste keer plastic en hoezen en laatste dag Akela¹⁾. Alles staat en ligt gereed en ik trek m'n nog ietwat vochtige (buitenkant) wandelsloffen aan en schuif aan de overzijde van mijn kamer aan de ontbijttafel. Mijn oog valt op een krantenartikel dat op een prikbord is gepint: "Je hersenen zijn niet altijd de slimste", kopt het artikel. Ik moet me inhouden om niet in lachen uit te barsten en deel dit gelijk via whatsapp met mijn wandelnichtje BB²⁾, haar dag begint nu zeker met een glimlach 😄. Buik vol, lunch in de rugzak en die z'n regenjas weer aan en nu ik nog. Maar eerst mijn echte Buff om de nek en de DMT buff weer als haarband, want dat scheelt een heleboel ergernis, anders blijf ik de slingers maar goed hangen tijdens mijn tocht en daarnaast vangt het ook nog mijn luie zweet op, super praktisch! Oké, DMT facetube (zo heet ie eigenlijk, want Buff is natuurlijk een officieel geregistreerde merknaam)..... pleitte, nergens.... Heb ik weer 🙈! Badkamer check, bed check, bureau check.... nope nada niks. Misschien toch per ongeluk samen met mijn andere kleding in mijn dry sac gepropt? Zit niks anders op dan mijn grote vriend te legen, want dry sac ligt natuurlijk kats onderin 😕. Maar natuurlijk zit ie daar ook niet in en moet ik mezelf even tot de orde roepen om rustig na te denken, terwijl ik mijn grote vriend weer inpak en z'n jas aandoe. Goed, opnieuw een bad/kamer check... en nu ook onder het bureau, stoelen aan de kant en YES, she's back 😊! Mijn dag kan beginnen.

Van Mesch, via het natuurreservaat Het Tiende Vrij gaat het langs een prachtig authentieke hoeve, Kersenhof, naar Eijsden. Aangekomen bij de Maas komt net het pontje aanvaren. Weer een reisje vandaag naar België, ik in m'n uppie, verder nog geen wandelaar te bekennen. Dat wordt aan de ander zijde wel anders als mij twee jonge dames achterop komen. Niet snel daarna ben ik de achteroploper en da's toch echt meer mijn ding. Vandaag doe ik het even rustig aan. Tot hier is alles nog redelijk vlak en pijnloos, maar ik weet wat me nog te wachten staat, dus spaar ik m'n krachten, want D'n Observant zal ik op! Na wat fijne vlakke kilometers gaat het echte werk weer beginnen. Ik word welkom geheten in Thier de Caster en de kuiten moeten gelijk weer stevig aan het werk en bijten zich vast. Het gebied doet soms wat sprookjesachtig aan met de oude overwoekerde boomstammen die her en der schuin over zijn of haar buurman liggen, enorme rotsblokken die lijken lukraak ergens neergekomen te zijn en frisgroene varens die duidelijk nog in de groei zijn, waarvan de jonge bladeren zich ontrollen. Het gaat nog iets steiler richting de wolken en naar een grotingang. Dan wordt het al wat lastiger voor mij en moet ik mijn linkerarm de rechter³⁾ om een boom of wortel leggen om iets te kunnen helpen. En dan moet ik plassen 😏! Ohhh handig Jo, perfect timing 😠. Ik vind een klein recht stukje grond waar en mijn grote vriend en ik tegelijkertijd op passen en zo geschiedde. Gelukkig was dit het enige natte wat vandaag van zekere hoogte kwam, want eindelijk was 't weer eens een droge dag.

 

De uitzichten over de Maas met Madurodam op de achtergrond is natuurlijk magnifiek, maar het kan misschien nog mooier worden als ik op D'n Observant sta, maar zie daar maar eens te komen .... Over de afgrond rechts maak ik me niet zoveel zorgen, want hier is nog geen fractie van de pratsj van wat ik de afgelopen dagen heb doorstaan, dus weinig geglibber. Toch is het serieus uitkijken en blijft het goed nadenken bij elke stap die gezet wordt. En dan kom het.... steil links omhoog en ik realiseer me goed dat als ik eenmaal begin er geen terug is, dan moet ik door, omhoog. En zo geschiedde... Na even met mezelf de juiste strategie bekeken en doorgesproken te hebben ga ik van start. Ik kies de route rechts door de bramenstruiken en het bladerdek met her en der een niet al te dikke boom en enkele boomwortels, elke ander optie is uitgesloten, te glad of geeft totaal geen houvast. Even dreig ik het te verliezen en glij ik op m'n knieën een stukje lager, maar weet me met links nog net te redden aan een boom. En doorrrrr....... een moment van even niet denken maar doen en vooral niet omkijken en zo hijg en stijg ik tot een vlak pad. Tjonge, dat was me een avontuur 😮! Ik geloof dat ik het thuis maar niet vertel, dit willen ze niet weten! Na enkele meters sta ik voor de tweede grote steile uitdaging. Nu wik en weeg ik net iets langer dan zojuist, bedenk me ook wat er mis kan gaan, wat zijn de gevolgen, maakt dit mij een echte DMT-ster of heb ik er zonder dit pad te bestijgen ook een goed en trots gevoel bij? Ik zet twee stappen omhoog en weer naar beneden ....... twijfel..... Nogmaals bestudeer ik recht omhoog kijkend wat de mogelijkheden zijn, waar voetstappen eerder gezet zijn, waar kan ik me aan vastgrijpen.... Het stuk mergel ziet er gladder uit dan de pratsj of geeft het juist houvast? En dan sta ik ineens enkele passen tegen de heuvel aan geplakt. Heel erg voorzichtig en doordacht zet ik elke stap en dan is er ineens niets meer om vast te pakken of grip op te hebben. Daar sta je dan Jo, slim 😟😖! Terug is geen optie, 't is geen ladder die je ff beklimt, dus door..... en daar ga ik... mijn voeten krijgen geen stevige ondergrond te pakken en terwijl ik wegglij draai ik zodat ik op m'n derrière terecht kom en daar zit ik dan 😏.

Zo, even een moment van bezinning, hoe nu verder? Omhoog verliest, ik kies voor laag. Ik waag hier niet mijn leven voor om straks alsnog met een gebroken rug of erger thuis te komen. Kontje voor kontje, met mijn handen door de vochtige pratsj, schuif ik de dikste losliggende keien aan de kant om tenminste mijn billen nog ietwat ongeschonden beneden te krijgen. Mijn wandelbroek, gisteravond heerlijk fris gewassen, begint al het vocht op te nemen van de natte ondergrond, mijn handen zijn zwart en smerig en goddank heb ik geen mooie gelakte en gemanicuurde nagels, want dat was eeuwig sund geweest van mijn €'s. En zo kom ik trager dan ooit te voren weer met beide beentjes op de grond. Na wat gepoetst met natte doekjes, de punt van een schaar onder m'n nagels door gehaald te hebben (bij gebrek aan nagelknippertje die natuurlijk helemaal onderin mijn grote vriend zit) om het extra gewicht aan drek hier achter te laten, overweeg ik mijn broek te wisselen voor mijn nog schone bermuda. Maar nee, geen puf voor en wat als er straks nog meer komt? Terwijl ik hier sta glijdt er een jonge dame met hond eveneens van de glijbaan, alleen zij had ook niet voor deze wijze gekozen. Gelukkig is ze ongedeerd en heeft alleen de hond wat last van haar achterpootje, maar allemaal niet echt ernstig. Dus beste wandelaars, wees gewaarschuwd ❗❕❗, bedenk je nogmaals, is dit je leven waard? Terwijl ik de lange route neem naar de top vraag ik me af wanneer het eerste krantenartikel verschijnt over een ongeluk hier.

D'n Observant heb ik bereikt ✅, de laatste summit van de Ⅶ! Ik had me er wel iets anders bij voorgesteld. Het is een beetje een triest gebeuren hier. Natuurmonumenten is waarschijnlijk nog niet aan het opruimen toe gekomen, want het stervormig uitkijkplatvorm ligt vol oude dode takken en 't lijkt niets op de veel nettere plaatjes die internet mij beloofd had. Ik fotograaf en film een rondje en dan gaat het weer naar lager gelegen gebied. Op naar de Sint Pietersberg zoals ik 'm ken van twee jaar gelee. De weg daar naar toe geeft weer mooie doorkijkjes. De schaapsherder brengt wat geluid op de berg en een groepje oudere senioren stappen op de maat van de wandelstokken het grindpad omhoog op. Het slingert lager en lager en ik steven af op de Duivelsgrot en houd koers richting de hoge schoorsteen van de Enci fabriek. Via de groeve gaat het langs de meertjes alsmaar hoger met uitzicht op de enorme mergelwanden. En zie daar de trap naar boven om de groeve te verlaten. Ohhhhhh trap op ....... 😟 Gelukkig valt er onderweg wat te lezen over de vele miljoenen jaren geleden, iets met dino's, skeletjes, ijstijden en tropische zee en na wat fotomomentjes over links, rechts, onder en boven (ooit stond ik daar ook!) zwaait mijn lief 😍 mij al toe vanaf het plateau van hierboven. Ik heb deze plek gekozen als mijn definitieve eindpunt nu mijn wederhelft zo lief is me niet met de trein naar huis te laten gaan (wie weet waar ik uit was gekomen 😊). Voor mij was dit, nu bijna 2 jaar geleden, het einde van mijn eerste grote wandelavontuur, het Pieterpad in één keer achter elkaar. Zo'n euforisch gevoel als toen heb ik nu niet, maar ik voel me zeker trots en gesterkt dat ik het heb volbracht deze vijf (zeer) pittige dagen. Voor de Gulpenerberg kom ik terug, dan voelt het helemaal compleet.

Samen dalen we af naar Chalet Bergrust en probeer ik zo geordend wie möglich mijn laatste dagen te beschrijven. Ik merk dat ik wat van de hak op de tak begin te springen, maar ach dat hoort inmiddels bij me als mijn hersenen zijn leeggelopen, maar daardoor blijk ik dus niet minder intelligent te zijn volgens het krantenartikel van hedenochtend 😄. 

Filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=DzfEXYhwU34

Ik heb het gedaan, 't is (zo goed als) ten einde. Dutch Mountains jullie mogen dan wel geen echte bergen zijn, want daarvoor zijn jullie net iets te klein gegroeid, of beter gezegd, hebben ze in de ijstijd niet hard genoeg geduwd, maar voor mijn waren jullie precies goed. Ik heb respect voor een ieder die deze route loopt en gelopen heeft. Het moge duidelijk zijn, ik ben niet in het gelukkige bezit van klimpoten, ik heb vlakke benen 😁.

Z.s.m. kom ik nog even terug via deze blogsite om "the day after" te beschrijven en de juiste foto's en filmpjes toe te voegen..
Klik eens de gekleurde woorden aan voor leuke en/of informatieve info of pure quatsch. Volg me door je aan te melden als volger of laat eens een berichtje achter met je naam, want je weet de mijne tenslotte ook.

¹⁾ Ja laten we wel wezen, ik ben niet moeders mooiste wanneer ik in mijn wandeloutfit loop 😊

²⁾ BB staat voor Bikkel Brigitte en samen wandelen we er wat af en maken nogal wat mee. Lees mijn Pieterpad blog en ook jij snapt het bovenstaande krantenartikel beter.

³⁾ Voor het geval je het nog niet weet of nergens gelezen hebt, ik heb ik 2007 een zeer ernstig motorongeval gehad (en had gelukkig tig engelen) met blijvende schade aan mijn plexcus brachialis en daardoor is mijn rechterarm niet functioneel. Inmiddels heb ik een omodese operatie gehad en is mijn arm aan mijn schouderblad vastgezet waardoor mijn arm ietwat meer functionaliteit heeft, maar geen kracht en zich niet vanzelf beweegt om even een boomwortel, boomstam of anderzijds iets te kunnen grijpen. Tevens is mijn thorocale 8 (rugwervel ter hoogte van het borstbeen) gebroken geweest en dat veroorzaakte op deze trip veel pijn.

Informatieve link: https://www.enci.nl/nl/node/9703