2021-05-23 | Het gaat beginnennnnn

Blond versie 2.1

Dag 1 Eygelshoven- Lemiers

Zaterdag zijn mijn wederhelft en ik afgereisd naar het Zuiden. Eerste doel: Even langs Café Maalbergerhöhe. Gelukkig, het is er nog. Vandaag gesloten, maar dezelfde oude(re) dame hangt kwiek uit ‘t raam om de boel nog iets schoner te maken. Mijn tweede hobby is praten, en zo ben ik weer iets wijzer geworden vandaag. Wanneer wij weer vertrekken staat zij aan de voordeur en zwaait ons vrolijk uit. Cadeautje van de dag toch?!

Doel twee: bezoekje brengen aan de outlet Roermond. Niet dus, wegens drukte al gesloten en met nog heeeel veel wachtenden voor de slagboom van de P.

Goed oplossing? Maastricht! We love it! Gewoon even lekker struinen, terrasje zoeken, nog even verder zoeken, zoek..... zoek..... We kennen de stad goed en weten de plekjes te vinden, dus ook de koffie. Wel een raar iets nu, allemaal op elkaar gepropt  (families!), met of zonder spatscherm, in de regen onder de parasol met nog geen 12℃.

We reizen verder naar onze B&B Het Broodhuis in Kerkrade. Super verblijf, vriendelijke gastvrouw, wat wil je nog meer? Oh ja, een paar km wandelen 🙃.

Kijk, deze wit/blauwe moet je zoeken

De start

Iets later dan gepland start ik bij station Eygelshoven. Het is prima wandelweer, wel lange armen en benen, maar gewoon in vest. M’n grote vriend voelt goed op m’n rug, wij gaan ons de komende dagen wel redden samen, en met het boekje!

Blonde doos versie 2.1 is van start en gelijk al aan de twijfel of het goed gaat, stukkie terug, rechtsomdraai en weer door. Tot zover met gpx, misschien toch maar het boekje erbij pakken? Ik multitask me de komende km’s een ongeluk, dan weer gpx, dan weer controle met het boekje..... linksom, rechtsom, goed of fout, ik kom uiteindelijk bij de Wilhelminaberg. Summit 1 bedwongen! Het zweet loopt waar het nimmer gaat en dat komt door de spanning en zeker de inspanning. Met gevaar voor eigen leven ben ik glibberend omhoog gegaan met de nodige uitglijders en een paar smerige handen en miene bokse. 

 

De top bereikt en nu even genieten van het uitzicht en m’n eigen derrière volstoppen met veren. Pinksteren heeft de nodige andere toerist ook naar hier getrokken en zo ben ik al snel het spoor bijster hoe nu verder. Ter info: er wordt nog gewerkt aan van alles en nog wat hier, ‘t is even behelpen door en langs hekken en graafmachines. En zo denk ik “Neem de langste trap van Nederland, daar staat beneden iets van wat ooit in een mijn werkzaam was, moet goed zijn”, maar met een kwart scheef, heel scheef oog op m’n gpx gekeken te hebben. Ruim over de helft van de treden heb ik een helder ogenblik en die blijkt nogal wat consequenties met zich mee te brengen, omdraaien en weer omhoog, hier moet ik helemaal niet wezen! 😟

Ietwat hijgend en puffend, lik ik mijn wonden en worstel me maar weer omhoog. Na elke 22 treden is er een uithijgplateau waar ik zeer dankbaar gebruik van maak. Totale frustratie zoekt zich een weg door mij heen bij het zien van menig slank strak model in dito strakke leggings in de meest vrolijke prints die mij zonder blikken, blozen en/of hijgen voorbij de trappen af- en opsprinten. Bestaat dit echt 😦 ???? Trillend bereik ik weer de Wilhelminaberg en ditmaal zak ik af via het juiste pad.

Ondertussen loop ik in het kielzog van twee jonge mannen, waar ik verderop natuurlijk mee aan de praat raak. Zij gaan in de rust bij Kasteel Erenstein, zeker een mooi plekje! Verderop deze dag wisselen we elkaar af en wordt er gegroet. 

De twee jongemannen wordt één oudere en samen lopen we een stukje op. Wanneer mijn klimpreataties er weer aan te pas moeten komen, haak ik af en na een groet is hij in no time uit mijn zicht verdwenen. 

Kasteel Erenstein

Vandaag heb ik regelmatig mijn grenzen verlegd. Als ik tot die tijd doorloop..... als ik die heuvel heb bedwongen..... en zo komt De Tempel in het Hambos op mijn pad. Daar staat een bankje moederziel alleen en samen maken we er een gezellig kwartiertje van. Ik groet wat jonge gezinnen die bergafwaarts gaan, laat mijn 1e DMT wandelsteen hier achter en wanneer een DMT dame mij is gepasseerd zet ik de achtervolging in. Klakkeloos natuurlijk en zo loop ik een extra rondje bij Hamboskapelletje waar mevrouw aan de achterkant verdween voor wat privé zaken. Weer op route loop ik achter een jong stelletje de komende km’s met mevrouw in mijn kielzog. Het stelletje heeft duidelijk jonge benen en ik voeg samen met mevrouw. De komende km’s kletsen we weg, missen een afslag komen weer op route en treffen we de twee jonge mannen bij Haus Heyden. Mevrouw raakt aan de praat, ik ga eigenweegs. 

Haus Heyden

‘t Is een dag van klimmen, ietsje dalen, meer klimmen, geleidelijk omhoog, maar niks vlaks. Vals plat is volgens mij een understatement hier! Ik betrap mezelf erop dat ik het wel ff genoeg vindt, maar ja..... wie kan dat wat schelen? Ik los het op door af en toe even stil te staan, rondje te draaien en even op adem te komen. En door mijn slakkengang in kwadraat, sluit mevrouw zich weer bij mij aan voor enkele km’s. Wanneer mijn pijngrens zich steeds meer en vaker met mijn gesprek gaat bemoeien, ga ik in een “grote” rust op een kratje bij een paardenbedrijf. Mevrouw neemt afscheid en we wensen elkaar succes en misschien tot morgen. De jonge mannen groeten vriendelijk, de nodige paardenmeisjes eveneens und das auf Deutsch. Deutschland bleibt es noch einige Zeit und es gibs  noch etwas zu Unterrichten wenn ich die Siegfridlinie passiere. Het heuvelt stiekem door, zelfs langs de prachtig wuivende graanvelden en kolossen van windmolens. 

Filmpje dag 1: https://www.youtube.com/watch?v=PbZZyCdMoa8

Het eindpunt nadert, mijn eindpunt. Ik overnacht bij Vrienden op de Fiets in Lemiers en moet dus van de route af. De bekende laatste loodjes rusten inmiddels als een zwaar juk op m’n schouders (eigenlijk m’n hele lichaam), maar wanneer het lekker naar beneden gaat veer ik weer even op. Elke meter praat ik mezelf moed in, zelfs hardop. Je kent ze misschien wel van mij: “Mens is geboren om te lopen”, “Ik wou dit toch zelf?”, “Morgen minder heuvels” en het aloude “Laatste loodjes..... “.Elke auto die mij passeert kijk ik smachtend aan in de hoop dat ie me misschien meeneemt, maar nee, wil ik niet, ik ga op eigen kracht. Of toch..... en zo loop ik Nederland in zonder er echt erg in te hebben. Terug! Foto/filmmomentje! Mijn slaapadresmevrouw kookt voor me en ik heb d’r mijn verwachte aankomsttijd geappt. 

Wanneer ik voor de deur sta wordt ik hartelijk ontvangen, ontdoe me van m’n vieze wandelschoenen en trek me omhoog de trap op achter mevrouw aan die zo vriendelijk is mijn 7 kg  zware rugzak mee naar boven te dragen. Ze heeft met me te doen en prijst me dat ik het toch maar volbracht heb! Nou, daar doe je ‘t toch voor? 😊

Dik 25 km op m’n teller, moe maar voldaan. Het was pittiger dan gedacht, maar de kop is eraf, ik ben benieuwd wat morgen brengt, en dan bedoel ik niet de spierpijn 🙈


Links:
Leuke blog over de drakentanden bij Vetschau
Spoorlijn Maastricht - Aken