Lekke koppakking
Dag 2 Lemiers - Mechelen
Na een heerlijke nachtrust en een goed ontbijt trek ik m’n lieve wandelschoenen weer aan en vertrek vanaf mijn VodF adres weer richting de route. Nee, ik ben niet teruggelopen waar ik er gister ben afgegaan. Dat was mij net een heuvel te ver op de vroege ochtend. Ik sta nl. nog ietwat wankel op m’n onderstel en heb besloten via de kortste weg naar de Schneeberg zu laufen. En geloof me, ook dit was een prachtige weg er naar toe. Nog geen 2 km op de teller en nu al een lekke koppakking. Dat belooft wat vandaag, water van binnen naar buiten en straks nog op de kop ook, want er is wat regen voorspeld.
Met de Schneeberg in de rug gaat het via mooie paadjes bergafwaarts. Da’s ook een geweldig vooruitzicht telkens als ik me de longen uit m’n borstkas hijg. En niet te vergeten, mijn beentjes moeten nog op gang komen. En daar hebben ze vandaag weer alle tijd en mogelijk toe gekregen. Via blub, over een hobbelpad langs een akker, meer drek, asfalt, paden met keien van groot, groter, grootst, hole wegen smal, smaller, smalst en natuurlijk een heuvel of ..... Maar na wat inspanning krijg je ook de prachtigste doorkijkjes op dorpen, heuvels, akkers enzoverder enzoverder. Wanneer ik de beklimming naar het hoogste punt van Nederland inzet weet ik wat daarboven op mij wacht. Heerlijke cappuccino met Limburgse vlaai 😊. Reden genoeg toch om een paar meters te maken? Het heeft wat hijgen en zweet gekost, zelfs een verkeerde afslag, maar Guru red me altijd, ik heb de Vaalserberg bedwongen. Jij ook 🙃?
Na al het lekkers en de sanitaire voorziening, laat ik het bonte gezelschap van hier achter me en verlaat de berg via een fijn bospad, met drek, keien, (losliggende) stenen en .... heuveltjes. Samen met nog twee jonge stelletjes komen we al wisselend beneden aan, pal aan de grens met onze Belgische Zuiderburen. Inmiddels heeft onze lieve heer wat water laten vallen en wordt het tijd voor de plastic voorzieningen om het e.e.a. droog de eindstreep te laten halen. Een vriendelijk wandelaarster vraag ik even mij een handje te helpen, want soms kom ik er echt één te kort, zeker zonder BB! Ze helpt me mijn buikbandsluiting over rechts op te sporen, die deed verstoppertje in de regenhoes.
Weiland doorkruist, blub, drek, modder en ... veel, heel veel pratsj verder gaat het weer op, neer, op en neer..... etc etc etc. De doorkijken zijn het zweten waard. Vandaag loop ik echt m’n eigen tempo, geen gastheer-vrouw die met het eten op me wacht, da’s beter voor me. Ik schut de achterlopers vandaag graag af, zo laat ik me niet opjutten om iets sneller te lopen. En geloof me, ongemerkt gebeurd dat. Ik houdt ook met grote regelmaat even halt wanneer de berg groter en hoger is dan mijn gestel aan kan, maar trotseren zal ik ze! Wanneer ik een bankje spot op Guru bedenk ik die mijzelf toe, maar helaas, het gereedschap was zoek, de planken nog niet gezaagd en dus werd het de boomstam. Ook tijd om me van al het plastic te ontdoen, daarboven zijn ze er klaar mee. Fijn! Of toch niet..... ach ja, ik had het ook nog maar net opgeruimd. Spul weer an en doorrrr....... ja, weer een heuvel op en af en op..... Holsetterbos door, kiekjes nemen, verkeerd lopen en terug, de heuvel op 😣.
Het Hijgend Hert laat ik aan me voorbij gaan, next time, maar met de heuvels van Vijlen lukt dat niet. Ik hijg en stijg en sta stil, dit tig maal achter elkaar en ook ik ben boven 🙃. Ondertussen ben ik menigmaal ingehaald door wandelaars in alle soorten en maten, dagjesmensen, renners en een jonge dame met een hond. Terwijl ik nog mijn adem zoek vraagt ze of ik de weg kwijt ben en zie daar, proatvolk. Ik benijd haar dat ze klimbenen heeft, want ze komt van hier en zij is het duidelijk gewend al die heuvels. Ikke niet, ik kom van de vlakte, en geloof me, daar verlang ik nu naar voor de komende 2, 3 km. Ff recht vlak rechtuit. Tja.... Niet veel later leg ik mijn 2e DMT- wandelsteen met een glimlach op een slagboom. En ga zingend verder de heuvels op en af.
Smalle paden, karrensporen, holle wegen, fantastisch vergezichten, kabbelende beekjes.... alles was vandaag aanwezig. Zelfs de zonneschijn na de regen. Daarmee ontstaan er weer mooi Hollandse luchten waar ik zo gek op ben. Nog een laatste stuiptrekking van de ijstijd en ik sta op de kruising waar ik de DMT route verlaat voor mijn slaapadres in Mechelen. De bekende laatste loodjes nemen mijn gedachten over, zware benen, pijn en moe, maar wanneer de heer des Pension mij appt dat ik er bijna ben, dit nadat ik mijn locatie en aankomsttijd had doorgegeven, gaat de borst vooruit, bijt ik even m’n tanden op elkaar en vervloek deze weg waar maar geen einde aan lijkt komen.
Het einde van m’n dag, 20.5 km verder vandaag dan waar ik vanmorgen begon. Ik heb genoten van het landschap en de omgeving, zelfs met de buitjes van vandaag, de heuvels, het klimmen en soms lastige dalen. Pratsj was weer rijkelijk aanwezig, m’n schoenen zitten eronder en ik merk dat ‘t me niks kan schelen. Hoe smeriger hoe beter! Wat heb ik toch een fijne hobby!
 |
| I did ‘t! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten