2021-06-01 | Week after

 

Eindelijk ☀️

Wat gaat de tijd toch snel, veel te snel. Mijn DMT is al bijna een week over tijd, mijn eigen bed is weer favoriet en mijn grote vriend staat leeg in z’n hoek. Wat hebben we samen genoten. Vorige week dinsdag zette ik mijn voeten neer op de zoveelste heuvel, omhoog of omlaag. En na die ene kwam er nog één en nog één, twee, drie.... Helaas moest ik even mijn wandeling en dus de Gulpenerberg staken wegens het zeer slechte weer. Hoe anders is 't nu 😎. Toch ben ik blij dat het vorige week niet deze temperaturen haalde, dan was ik echt verschrompeld en was al het vocht uit mij getrokken en verdampt. Nee, aan water toen geen gebrek!

 

Had ik iets anders gedaan?

Ja, achteraf, is altijd makkelijk kletsen. Ja, ik zou de route niet in 5 maar in 6 of 7 dagen gelopen hebben. En da's niet omdat het in 5 dagen niet kan/kon, maar da's meer voor mijn eigen gezondheid. Nu heb ik ook 2 lange dagen van dik 25 km gelopen en da's normaliter geen probleem voor mij. Die km's heb ik wel in m'n benen, die kunnen dat (op vlak Achterhoeks terrein, klein klimmetje of twee mss), maar er zit nog een stuk lichaam boven wat toch net iets meer tegenstribbelde dan normaal. Daarnaast sjouwde ik nog de last van mijn grote vriend mee, ook 7 kg, dus mijn rug had het zwaar te verduren. Klimmen, dalen, sjouwen, zakken, omhoog, verder de trap op, stukje lager en weer een heuvel, rondje van de zaak, glibber, glij, pratsj....... en kom maar op met de smarties 😍😊😏. 

Rugzak

Heb ik teveel of te weinig meegenomen? Nee, eigenlijk niet. Qua eten was het maar goed dat ik e.e.a. bij me had, want je loopt niet zo maar even een supermarkt in op de zoveelste beklimming of afdaling. Er zijn enkele horecagelegenheden waar je direct aan route langs komt, maar ze zijn op één hand te tellen en dan houdt je vingers over. Een enkel klein dorp of gehucht waar je door komt zal ongetwijfeld een kruidenier hebben, maar ik heb ze niet gezocht en bezocht.

Wat mijn kleding betreft, was ik meer dan blij met de extra Buff die als hoofdband dienst heeft gedaan. Erg prettig bij alles wat nat is, zweet, regen en hagel en het houdt het kapsel ook geweldig op z'n plek 🙈😊.

Mijn grote rugzakponcho en wegwerpponcho zijn eigenlijk het enige wat ik niet uit de verpakking heb gehad, die waren overbodig, net als mijn paraplu en dat ondanks al het water! Mijn wandelbroek en Mac in a sac en regenhoes voor mijn rugzak waren voldoende plastic om alles droog te houden. Nou..... alles..... Dag 3 was alles wat in plastic zat zelfs klam en vochtig geworden. Was het niet door het hemelwater dan wel door mijn eigen transpiratievocht. 

Oh ja, totaal overbodig, het handige regenhoesje aan koord om de Iphone droog te houden en tevens te kunnen gebruiken. Zo niet mijn ding! Binnen de kortste keren besloegen de ruiten van de binnenzijde van het hoesje en kreeg ik door het plastic de Apple met regelmaat niet met z'n neus dezelfde kant op als de mijne. Conclusie: kostte niks, is ook niks.

 

De route

Prachtig natuurlijk, Nederland is mooi en Zuid Limburg voelt dan net een beetje buitenland met z'n mooie doorkijkjes vanaf zekere hoogte. De tocht is werkelijk niet op de bewegwijzering te doen, dan kom je niet ver of echt totaal ergens anders uit dan gepland. Is misschien wel spannend, maar niet de bedoeling van de DMT. Gpx is onmisbaar, of voor de trouwe fans van papier, het boekje mee! Ik had beide, gpx en het boekje. A. omdat ik altijd bang ben dat mijn mobiel de geest geeft, dan heb ik nog een kaart en B. omdat ik vind dat je het eigenlijk wel verplicht bent het te kopen, daar je daarmee weer het behoud van de route steunt en C. zo heb je nog een leuk aandenken en naslagwerk ook.

Voor mij was het boekje ietwat onhandig de meeste dagen, daar de regen niet om het boekje heen viel en ondanks dat ik 'm in een zipsluiting-diepvrieszakje had gedaan, af en toe een pagina omslaan wordt lastig in het plastic, dus wordt ie toch ietwat nat.

Hoeveel hekjes nog?

Overnachtingen

Te leuke, bijzondere mooie plekjes waar ik heb geslapen. Elke avond stond ergens weer een bed voor mij klaar en wat kan een mens daar blij mee zijn. Eigenlijk hoef je de hele dag niets anders te doen dan je voeten verzetten en je bed te zoeken. Heerlijk toch 😍?! Ik sliep bij Vrienden op de Fiets, een pension en een B&B. Een prachtige belevenis, mooie ontmoetingen met kleurrijke mensen en telkens warm welkom geheten.
Jammer is dat de DMT nog niet zoveel VodF slaapplekken heeft gelijk aan de route en dus moest ik enkele km's omlopen of beter gezegd, extra wandelen. Misschien dat er genoeg B&B's, hotels en campings zijn, maar die liet ik links en/of rechts liggen vanwege de €'s (tja moet wel betaald worden) of mijn eigen gebreken omdat ik niet kan kamperen.  

Veel plezier en geluk op jouw tocht

Slotwoord

Dank aan alle leuke mensen die ik ontmoet heb deze vijf dagen. Dank voor de leuke gesprekken, goede zorgen en interesses. Meneer en Mevrouw speciale dank voor het taxiritje naar mijn slaapadres.

Elke dag had iets moois, zelfs toen het met bakken uit elke porie van daarboven kwam. Ik heb mezelf geprezen dat ik het gered heb, al was mijn Pieterpad-avontuur misschien nog wel ietwat makkelijker. 

Mijn bucketlist heeft weer een paar kruisjes erbij gekregen of beter gezegd, ik heb er wat bijgeschreven en die afgekruist. 

DMT ✅ Hoogste berg van NL ✅ Brandnetelstampot ✅

Hou je van wandelen, natuur en een uitdaging? Ga! GENIET! Pas op bij D'n Observant, die is best steil en zeker wanneer je 'm alleen moet beklimmen zonder enige wandelaar in de weide omtrek. 

De meeste dank gaat uit naar mijn lief, die stond me toch maar mooi op te wachten op de Sint Pietersberg, zodat ik niet vermoeid in de verkeerde trein kon stappen en nu misschien al een week op tienertoer zou zijn 😂.

De meeste foto's zijn bewerkt en aan mijn blogs toegevoegd inmiddels. Zo, eveneens de filmpjes die ik gemaakt heb en waarmee ik de afgelopen dagen heerlijk aan het prutsen ben geweest om er wat leuks van te maken. Mijn DMT heb ik herbeleefd de afgelopen week door te bloggen, veranderen, foto's, filmpjes en de was en m'n schoenen te ontdoen van de vele pratsj. Wat is het toch een heerlijk woord! Limburg, bedankt.

Vragen? Stel ze gerust, positieve opmerkingen, altijd welkom!

2021-05-27 | Vlakke benen

Spannend

Dag 5 Mesch - Maastricht

Om 07:00 uur wekt Apple me, laatste keer rondje B&B, laatste keer inpakken van mijn grote vriend, laatste keer plastic en hoezen en laatste dag Akela¹⁾. Alles staat en ligt gereed en ik trek m'n nog ietwat vochtige (buitenkant) wandelsloffen aan en schuif aan de overzijde van mijn kamer aan de ontbijttafel. Mijn oog valt op een krantenartikel dat op een prikbord is gepint: "Je hersenen zijn niet altijd de slimste", kopt het artikel. Ik moet me inhouden om niet in lachen uit te barsten en deel dit gelijk via whatsapp met mijn wandelnichtje BB²⁾, haar dag begint nu zeker met een glimlach 😄. Buik vol, lunch in de rugzak en die z'n regenjas weer aan en nu ik nog. Maar eerst mijn echte Buff om de nek en de DMT buff weer als haarband, want dat scheelt een heleboel ergernis, anders blijf ik de slingers maar goed hangen tijdens mijn tocht en daarnaast vangt het ook nog mijn luie zweet op, super praktisch! Oké, DMT facetube (zo heet ie eigenlijk, want Buff is natuurlijk een officieel geregistreerde merknaam)..... pleitte, nergens.... Heb ik weer 🙈! Badkamer check, bed check, bureau check.... nope nada niks. Misschien toch per ongeluk samen met mijn andere kleding in mijn dry sac gepropt? Zit niks anders op dan mijn grote vriend te legen, want dry sac ligt natuurlijk kats onderin 😕. Maar natuurlijk zit ie daar ook niet in en moet ik mezelf even tot de orde roepen om rustig na te denken, terwijl ik mijn grote vriend weer inpak en z'n jas aandoe. Goed, opnieuw een bad/kamer check... en nu ook onder het bureau, stoelen aan de kant en YES, she's back 😊! Mijn dag kan beginnen.

Van Mesch, via het natuurreservaat Het Tiende Vrij gaat het langs een prachtig authentieke hoeve, Kersenhof, naar Eijsden. Aangekomen bij de Maas komt net het pontje aanvaren. Weer een reisje vandaag naar België, ik in m'n uppie, verder nog geen wandelaar te bekennen. Dat wordt aan de ander zijde wel anders als mij twee jonge dames achterop komen. Niet snel daarna ben ik de achteroploper en da's toch echt meer mijn ding. Vandaag doe ik het even rustig aan. Tot hier is alles nog redelijk vlak en pijnloos, maar ik weet wat me nog te wachten staat, dus spaar ik m'n krachten, want D'n Observant zal ik op! Na wat fijne vlakke kilometers gaat het echte werk weer beginnen. Ik word welkom geheten in Thier de Caster en de kuiten moeten gelijk weer stevig aan het werk en bijten zich vast. Het gebied doet soms wat sprookjesachtig aan met de oude overwoekerde boomstammen die her en der schuin over zijn of haar buurman liggen, enorme rotsblokken die lijken lukraak ergens neergekomen te zijn en frisgroene varens die duidelijk nog in de groei zijn, waarvan de jonge bladeren zich ontrollen. Het gaat nog iets steiler richting de wolken en naar een grotingang. Dan wordt het al wat lastiger voor mij en moet ik mijn linkerarm de rechter³⁾ om een boom of wortel leggen om iets te kunnen helpen. En dan moet ik plassen 😏! Ohhh handig Jo, perfect timing 😠. Ik vind een klein recht stukje grond waar en mijn grote vriend en ik tegelijkertijd op passen en zo geschiedde. Gelukkig was dit het enige natte wat vandaag van zekere hoogte kwam, want eindelijk was 't weer eens een droge dag.

 

De uitzichten over de Maas met Madurodam op de achtergrond is natuurlijk magnifiek, maar het kan misschien nog mooier worden als ik op D'n Observant sta, maar zie daar maar eens te komen .... Over de afgrond rechts maak ik me niet zoveel zorgen, want hier is nog geen fractie van de pratsj van wat ik de afgelopen dagen heb doorstaan, dus weinig geglibber. Toch is het serieus uitkijken en blijft het goed nadenken bij elke stap die gezet wordt. En dan kom het.... steil links omhoog en ik realiseer me goed dat als ik eenmaal begin er geen terug is, dan moet ik door, omhoog. En zo geschiedde... Na even met mezelf de juiste strategie bekeken en doorgesproken te hebben ga ik van start. Ik kies de route rechts door de bramenstruiken en het bladerdek met her en der een niet al te dikke boom en enkele boomwortels, elke ander optie is uitgesloten, te glad of geeft totaal geen houvast. Even dreig ik het te verliezen en glij ik op m'n knieën een stukje lager, maar weet me met links nog net te redden aan een boom. En doorrrrr....... een moment van even niet denken maar doen en vooral niet omkijken en zo hijg en stijg ik tot een vlak pad. Tjonge, dat was me een avontuur 😮! Ik geloof dat ik het thuis maar niet vertel, dit willen ze niet weten! Na enkele meters sta ik voor de tweede grote steile uitdaging. Nu wik en weeg ik net iets langer dan zojuist, bedenk me ook wat er mis kan gaan, wat zijn de gevolgen, maakt dit mij een echte DMT-ster of heb ik er zonder dit pad te bestijgen ook een goed en trots gevoel bij? Ik zet twee stappen omhoog en weer naar beneden ....... twijfel..... Nogmaals bestudeer ik recht omhoog kijkend wat de mogelijkheden zijn, waar voetstappen eerder gezet zijn, waar kan ik me aan vastgrijpen.... Het stuk mergel ziet er gladder uit dan de pratsj of geeft het juist houvast? En dan sta ik ineens enkele passen tegen de heuvel aan geplakt. Heel erg voorzichtig en doordacht zet ik elke stap en dan is er ineens niets meer om vast te pakken of grip op te hebben. Daar sta je dan Jo, slim 😟😖! Terug is geen optie, 't is geen ladder die je ff beklimt, dus door..... en daar ga ik... mijn voeten krijgen geen stevige ondergrond te pakken en terwijl ik wegglij draai ik zodat ik op m'n derrière terecht kom en daar zit ik dan 😏.

Zo, even een moment van bezinning, hoe nu verder? Omhoog verliest, ik kies voor laag. Ik waag hier niet mijn leven voor om straks alsnog met een gebroken rug of erger thuis te komen. Kontje voor kontje, met mijn handen door de vochtige pratsj, schuif ik de dikste losliggende keien aan de kant om tenminste mijn billen nog ietwat ongeschonden beneden te krijgen. Mijn wandelbroek, gisteravond heerlijk fris gewassen, begint al het vocht op te nemen van de natte ondergrond, mijn handen zijn zwart en smerig en goddank heb ik geen mooie gelakte en gemanicuurde nagels, want dat was eeuwig sund geweest van mijn €'s. En zo kom ik trager dan ooit te voren weer met beide beentjes op de grond. Na wat gepoetst met natte doekjes, de punt van een schaar onder m'n nagels door gehaald te hebben (bij gebrek aan nagelknippertje die natuurlijk helemaal onderin mijn grote vriend zit) om het extra gewicht aan drek hier achter te laten, overweeg ik mijn broek te wisselen voor mijn nog schone bermuda. Maar nee, geen puf voor en wat als er straks nog meer komt? Terwijl ik hier sta glijdt er een jonge dame met hond eveneens van de glijbaan, alleen zij had ook niet voor deze wijze gekozen. Gelukkig is ze ongedeerd en heeft alleen de hond wat last van haar achterpootje, maar allemaal niet echt ernstig. Dus beste wandelaars, wees gewaarschuwd ❗❕❗, bedenk je nogmaals, is dit je leven waard? Terwijl ik de lange route neem naar de top vraag ik me af wanneer het eerste krantenartikel verschijnt over een ongeluk hier.

D'n Observant heb ik bereikt ✅, de laatste summit van de Ⅶ! Ik had me er wel iets anders bij voorgesteld. Het is een beetje een triest gebeuren hier. Natuurmonumenten is waarschijnlijk nog niet aan het opruimen toe gekomen, want het stervormig uitkijkplatvorm ligt vol oude dode takken en 't lijkt niets op de veel nettere plaatjes die internet mij beloofd had. Ik fotograaf en film een rondje en dan gaat het weer naar lager gelegen gebied. Op naar de Sint Pietersberg zoals ik 'm ken van twee jaar gelee. De weg daar naar toe geeft weer mooie doorkijkjes. De schaapsherder brengt wat geluid op de berg en een groepje oudere senioren stappen op de maat van de wandelstokken het grindpad omhoog op. Het slingert lager en lager en ik steven af op de Duivelsgrot en houd koers richting de hoge schoorsteen van de Enci fabriek. Via de groeve gaat het langs de meertjes alsmaar hoger met uitzicht op de enorme mergelwanden. En zie daar de trap naar boven om de groeve te verlaten. Ohhhhhh trap op ....... 😟 Gelukkig valt er onderweg wat te lezen over de vele miljoenen jaren geleden, iets met dino's, skeletjes, ijstijden en tropische zee en na wat fotomomentjes over links, rechts, onder en boven (ooit stond ik daar ook!) zwaait mijn lief 😍 mij al toe vanaf het plateau van hierboven. Ik heb deze plek gekozen als mijn definitieve eindpunt nu mijn wederhelft zo lief is me niet met de trein naar huis te laten gaan (wie weet waar ik uit was gekomen 😊). Voor mij was dit, nu bijna 2 jaar geleden, het einde van mijn eerste grote wandelavontuur, het Pieterpad in één keer achter elkaar. Zo'n euforisch gevoel als toen heb ik nu niet, maar ik voel me zeker trots en gesterkt dat ik het heb volbracht deze vijf (zeer) pittige dagen. Voor de Gulpenerberg kom ik terug, dan voelt het helemaal compleet.

Samen dalen we af naar Chalet Bergrust en probeer ik zo geordend wie möglich mijn laatste dagen te beschrijven. Ik merk dat ik wat van de hak op de tak begin te springen, maar ach dat hoort inmiddels bij me als mijn hersenen zijn leeggelopen, maar daardoor blijk ik dus niet minder intelligent te zijn volgens het krantenartikel van hedenochtend 😄. 

Filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=DzfEXYhwU34

Ik heb het gedaan, 't is (zo goed als) ten einde. Dutch Mountains jullie mogen dan wel geen echte bergen zijn, want daarvoor zijn jullie net iets te klein gegroeid, of beter gezegd, hebben ze in de ijstijd niet hard genoeg geduwd, maar voor mijn waren jullie precies goed. Ik heb respect voor een ieder die deze route loopt en gelopen heeft. Het moge duidelijk zijn, ik ben niet in het gelukkige bezit van klimpoten, ik heb vlakke benen 😁.

Z.s.m. kom ik nog even terug via deze blogsite om "the day after" te beschrijven en de juiste foto's en filmpjes toe te voegen..
Klik eens de gekleurde woorden aan voor leuke en/of informatieve info of pure quatsch. Volg me door je aan te melden als volger of laat eens een berichtje achter met je naam, want je weet de mijne tenslotte ook.

¹⁾ Ja laten we wel wezen, ik ben niet moeders mooiste wanneer ik in mijn wandeloutfit loop 😊

²⁾ BB staat voor Bikkel Brigitte en samen wandelen we er wat af en maken nogal wat mee. Lees mijn Pieterpad blog en ook jij snapt het bovenstaande krantenartikel beter.

³⁾ Voor het geval je het nog niet weet of nergens gelezen hebt, ik heb ik 2007 een zeer ernstig motorongeval gehad (en had gelukkig tig engelen) met blijvende schade aan mijn plexcus brachialis en daardoor is mijn rechterarm niet functioneel. Inmiddels heb ik een omodese operatie gehad en is mijn arm aan mijn schouderblad vastgezet waardoor mijn arm ietwat meer functionaliteit heeft, maar geen kracht en zich niet vanzelf beweegt om even een boomwortel, boomstam of anderzijds iets te kunnen grijpen. Tevens is mijn thorocale 8 (rugwervel ter hoogte van het borstbeen) gebroken geweest en dat veroorzaakte op deze trip veel pijn.

Informatieve link: https://www.enci.nl/nl/node/9703

2021-05-26 | Pittig!

Pittigst

Dag 4 Epen - Mesch

En zoals beloofd even terug naar gisteren. Eenmaal bij mijn VodF adres is er helaas niemand thuis. Ik neem plaats op het terras, vergezeld door de oude kat die zich lekker bij mij netstelt. Uiteindelijk bel ik mevrouw des huizes en legt ze me uit dat ik de deurknop kan omdraaien en boven de kamer is met airco verwarming. Heb ik een dik uur buiten gezeten 🙈. Boven is de betreffende kamer (met stapelbed), zoals in de mail geschreven stond, ietwat een bende. Ik vergoeilijk het omdat mevrouw misschien plots weg moest en pak mijn rugzak maar uit, zoek de badkamer en doe de was en mezelf. Dan valt ‘t kwartje, ik krijg het koud en zie geen airco verwarming ..... zoeken dus.... andere kamer, met tweepersoonsboxspringbedden, veel kunst, genoeg ruimte voor 10 x de inhoud van mijn rugzak en....... die airco! Dit is ‘m, deze neem ik! En ik heb toch heerlijk geslapen, super bed 😊. 

Na een ontbijtje en een gezellig gesprekje met de vrouw des huizes vertrek ik en loop via Eperheide om weer op de route te komen.

 

Vandaag veel, heel veel ops en daals. Nog meer stenen in alle formaten, waterplassen soms zo groot als een leuk vijvertje in je achtertuintje, drek, modder en pratsj. 

Bij het vertrek ga 'k gelijk in het plastic, maar na wat km’s zweet ik al als een otter (I 💓 them) en ‘t is inmiddels droog dus gaat alles weer uit. En da’s natuurlijk vragen om....... 

Eenmaal weer in de folie zweet ik lekker verder, want de temperatuur in combinatie met zoveel en soms zo steil klimmen geeft al gauw mijn zweetklieren de kans om leeg te stromen. Maar goed.... ik moet wat. De beloningen vandaag zijn weer fantastisch! Het ene uitzicht en doorkijkje is nog mooier dan de ander, ook wel met regen. En water valt er weer voldoende vandaag, van wat gespetter tot een stevige bui en soms erger. 

Mijn benen doen het verrassend goed, maar mijn longen zijn toch echt veel te klein en moeten dus met grote regelmaat bijtanken en overuren maken als het de Teuvenerberg op gaat. Regelmatig dus maar even een rondje maken, bijkomen en doorrrr.... op naar het Bovenste Bos.... oei 😏 dat beloofd wat, hoeveel heuvels nog 😏? Eenmaal weer het dalen ingezet pik ik het eerste bankje in en plaats mijn 4e DMT wandelsteen gelijk even op mijn blog. Wanneer ik het boekje er even bij pak zie ik gelijk dat ik de Hakkenberg zojuist gepasseerd ben, Summit 5 ✅ in the pocket. Nou, 4, Gulpen volgt nog.

Heel veel anders dan de tochten van eerdere dagen is het niet, zo vandaag ook weer holle wegen, draaihekjes, weilanden, smalle paden, smurrie, derrie en drek, regen, onweer en ☀️. Wel veel meer klimwerk vandaag en zo ook de Kattenroth, de 6e Summit ✅. Maar dat zie ik nu pas, nu ik aan het schrijven ben en het boekje erop na lees om de route te kunnen beschrijven. Voor de mensen die mij nog niet kennen, ik lees me nooit van te voren in, alles is altijd een verrassing. Zie, mijn gevoel had het dus niet mis, ik vond het ook al zoveel heuvels 🙃. 

Met regelmaat kom ik vandaag ook prachtige grenspalen tegen en ga ik van ons kikkerlandje naar het zonnige zuiden, België. Zo zonnig dat al het plastic weer verdwijnt en de zonnebril eindelijk daglicht mag zien. En dat was ook weer vragen om..... regen, wind en onweer. Retour dans le plastique! Mooi is wel dat overal inmiddels stroompjes ontstaan, soms meer water dan wandelpad. Het blijft uitkijken, zeker met deze nattigheid en zeker voor mij alleen, op een enkele wandelaar na die geen DMT loopt. 

Filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=h8paeOei65g

Onder deze omstandigheden moet je of heel gemakkelijk worden dat je errug vies wordt of behoorlijk lenig zijn om in spreidstand vooruit te lopen met tussen je benen een grote blubberzooi, veel water en/of pratsj. Mooi is het om te zien hoe mijn voorgangers hun weg hebben gezocht om redelijk ongeschonden erdoor te komen. Maar er waren vandaag stukken bij waar ik geen keuze had, gewoon vies, nat, zeer glad en/of eng smal. Mijn schoenen en broek waren schoon vanochtend, maar dat geloof je nu echt niet meer als je ze ziet. 

Vandaag is het een erg pittige etappe, ook de hele smalle stukken die vol liggen met keien in alle formaten. Het is alsof ik over een rivierbedding loop, alleen de zee is wel erg ver weg. 

Maar goed, aan alles komt een eind, al was dat vandaag wel erg laat, pijnlijk en vermoeiend. Na 25 km kom ik aan bij mijn bed van vanavond, B&B Huize Mesch. Super aardige ontvangst, gelijk werd er een pizza geregeld, alleen moest ik die nog wel even zelf ophalen per benenwagen 😖.  Terwijl ik op mijn pizza wacht vraagt de restauranteigenaar naar mijn wandeling (geen idee 😮 hoe hij trouwens wist dat ik wandelde) en kan hij mij verzekeren dat dit het pittigste stuk was en morgen er alleen wat geheuveld gaat worden. Ohhhh daar verheug ik me nou echt op 😍!

Het was een super mooie, maar ook vermoeiende en pittige dag. De zwaarste tot nu toe!

2021-05-25 | 🙈🙈🙈

Twee bergen

Dag 3 Mechelen - Epen

Na een redelijke nacht, een goed begin van de dag met ontbijt op de kamer met uitzicht: regen, ga ik fris en fruitig weer op pad. Het heeft ook zo z’n voordelen al dat water, geen twijfel, geen keuzestress over wat doen we aan en wat niet. Alles gaat gewoon of in de vacuümzakken en dry sac en de rest aan en ook in het plastic. Voordeel twee: bij veel gebruik, word ik steeds handiger met alle hoezen en regenmateriaal om dan de rugzak weer op de juiste plek, met behoud van hoes, op de rug te gooien. Alles vast..... en gaan .....

Ik biecht het gelijk maar op, weer ben ik niet helemaal teruggelopen naar waar ik gister ben afgebogen naar mijn pension ¹⁾ maar ‘k ben gelijk de weg naar Wahlwiller ingeslagen. En nee, daar voel ik me helemaal niet schuldig over, de km’s maak ik echt wel. 

Net wanneer ik op route ben denkt onze lieve Heer: “Douchennnn” en dat vind ik prima, ben gelijk zijn huis in gedoken, want die stond toevallig op mijn pad. 

Voor het bekende rondje om de kerk ben ik blijkbaar toch iets te blond, dus links gewoon de straat door en dus niet in discussie met Guru. En dan kan het grote pratsjen²⁾ beginnen. Hele smalle paadjes, langs beekjes en weides, tussen hoge hagen door met waterplassen zoveel als een zwembad water heeft, door draaihekjes smal, smaller, smalst dat ik me bijna meer dan dik moet noemen. Heren Toon en Thijs of beter nog, Provincie Zuid Limburg, hoe kom ik ongeschonden, dus geen kapotte Mac in a sac of rugzak van dik 7 kg, door zo’n hekje?

Vandaag gaat het geleidelijk aan steeds iets hoger. Ik ben Remi alleen en ben nog geen wandelaar tegengekomen (gelijk hebben ze ☔️) en ik merk dat ik dat wel prettig vind. Helemaal in m’n eigen triple-sneak 🐌 een heuvel op, even net doen of ik van het uitzicht sta te genieten terwijl mijn longen keihard aan het werk zijn en weer doorrrr..... Tegenwoordig wordt zo ongeveer iedereen de hemel al ingeprezen als ze hun schoenveter goed hebben gestrikt of hun naam goed hebben gespeld, nou ik behoor vandaag tot de uitreikers en prijzers. Constant bedenk ik weer iets waar ik mijn aandacht op focus, zodat ik weer een paar meters omhoog kom. Dat kunnen boomwortels zijn, waar ik vandaag erg blij mee ben i.v.m. drek, modder en pratsj en ze een soort traptrede vormen, maar dan belegd met ijzel. Want echt, pratsj is niet alleen drek, maar ook nog kats gladde drek! 

Goed, ik heb het gered, het Eyserbos en dat was me het geglibberd dubbel en dwars waard. Prachtige doorkijkjes op de dorpen in de omgeving, de heuvels, maar ook de wolken die laag daarboven drijven en waar af en toe zelfs de zon even haar speelkwartiertje mocht beleven. Summit  ✅ in the pocket!

Nog mooier wordt het wanneer ik afdaal. Weer met de nodige voorzichtigheid! Ik merk dat ik nu, dag 3, de plassen en de pratsj niet aldoor probeer te ontwijken. ‘t Is bijna onmogelijk en smerig ben ik toch al, kan altijd erger 😀. Soms is er al een ietwat minder pratsjerig nat pad gelopen door de struiken, brandnetels (hmmm) en bosjes, maar er zijn ook stukken bij dat ik errug blij ben met mijn hoge Meindl’s, daar loopt geen drup in gelukkig. En ook blij ben ik met m’n zomer-afrits-wandelbroek. Super praktisch toch, met mooi weer. Miene piep’n blijven lang, zodat ze veel pratsj kunnen dragen. En zo geschiedde ......

Mijn aandacht wordt plots getrokken door een schril geschreeuw uit een boom, net wanneer pa of ma bonte specht het huis verlaat voor de take away. Ik wacht nog even op de terugkomst, maar wanneer daarboven de zoveelste sluis wordt openzet, en pa of ma bij de buren aan de boom blijft plakken, zet ik het modderpad voort. Mooi cadeautje zulk jong leven.

Over een karrenpad met als uitzicht mijn volgende berg, de Gulpenerberg, daal ik verder af en passeer het spoor van het Miljoenenlijntje. Eens zaten wij in die stoomtrein toen onze jongens nog mini waren.

Een mooie holle weg volgt en ik zie links de wit/blauwe sticker en denk: “ik ga goed” dus door..... 

Gelukkig was nog één grijze hersencel actief, rechtsomkeer, terug, die sticker, spreekt een ietwat andere taal dan onze vertrouwde wit/rode LAW en geel/rode streekpad-stickers. Wit/blauw zegt eigenlijk: “Kijk wat je moet doen!”. Soms zeggen ze niks natuurlijk, want dan zijn ze gewoonweg niet aanwezig, beter gezegd, met regelmaat afwezig. Gelijk hebben ze met dit weer 😉. 

En "ieder nadeel heb z’n voordeel", daar komt mevrouw van gister weer aan lopen. Het leuke is, ik weet inmiddels hoe ze heet, maar dat mag jij zelf uitvissen 😊. 

We lopen een stuk samen op, nog nagenietend van wat achter ons ligt. Haar wederhelft wacht haar dadelijk op onder aan de volgende Summit en ik neem afscheid, zodat we ieder in ons eigen tempo die uitdaging aan kunnen gaan. 

Filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=CYOB29gy9VA

Een hobbelige weide en een open veld liggen voor me met de Eyserbeek aan mijne zijde. En wat is er dan leuker dan een flinke harde wind met hagelstenen? Mevrouw klappert voor me met haar wegwerpponcho die nu meer dienst doet als vlieger dan wat anders. Even keren we de wind en de route de rug toe. Wanneer het iets afneemt vervolgen we ieder ons eigen pad richting wederom een draaihekje. En waarom heet zoiets nou een draaihekje? Juist, dat ding kan draaien! Niet dus 😠! Eén zo’n vierde deel van een draaihekje, wat voor één moment even tot jouw eigen space behoord, moet meedraaien links- dan wel rechtsom. Hier moet je het met één vierde deel hekje doen dat zowel achter als voor tegen een rikkepoal komt en gelukkig behangen is met schteggeldroad. Mevrouw met haar dagrugzak is er vlotjes door en gaat haar weg verder, ik met mijn grote vriend moeten in oplossingen denken. Het naast gelegen hek dan maar, ook al is ie best hoog. Eerder vanmiddag heb ik zo’n kleinere versie bedwongen, dit moet dan ook lukken. Toch? Terwijl poging één het probeert zie ik er al van af, ‘t is me te link met één arm, 7 kg en geen houvast. Poging twee dan maar en die gaat me goed af, nadat ik natuurlijk eerst het draaihekje nog eens tien keer heb geprobeerd of ie echt niet verder kon draaien. Controlefreak is my second name zal ik maar zeggen. 

En zo kom ook ik aan de andere zijde, over de Geul en de Rijksweg mevrouw weer tegen die onder een overkapping van een bedrijf staat te schuilen voor het hemelwater wat nog in het vat zat en dat onder tromgeroffel van boven naar beneden wordt gestort. Dit wordt een moment van bezinning. Onweer is niet mijn ding, zeker niet straks in het bos. Ik moet gaan klimmen onder zeer slechte weersomstandigheden, alleen, glibberig, koud, nat, met pijn en bijna het ergste, met een iPhone met nog maar 30% sap, met dank aan de energieleverancier van het schuiladres³⁾. Mijn technische snufjes zijn zelfs te vochtig om nog vooruit te komen. Mijn compact camera is er al eerder vandaag mee gestopt met in de achtervolging mijn powerbank. Na kort beraad, met mevrouw en mezelf besluit ik (wij beide) hier te stoppen en het t.z.t. te lopen. En ik weet nu al dat ik dit heeeel erg zuur vindt 😢. 

En zo heb ik nog mijn 3e DMT wandelsteen op zak, maar die moet mij vandaag verlaten. En na wat gezellig gekeuvel met mevrouw, weet ik zeker dat deze vandaag precies de juiste is voor haar. Jennie; “Wil je iets, maak het mogelijk en doen! Leven kan zo voorbij zijn.”

Meneer van mevrouw is inmiddels op de fiets terug de auto halen en samen rijden zij⁴⁾ mij naar mijn slaapadres, vanwaar ik morgen de route weer oppik alsof ik niets gemist heb. 

Helaas pindakaas, mijn titel kan overboord, maar één berg vandaag. Ruim 11 km op de teller, toch over de helft van de gehele route. Ik baal als een stekker 😣😣😣 maar ben blij inmiddels weer droog, schoon en opgewarmd te zijn. Al had zelfs dat nog wel wat om handen. Daarover morgen meer! 

Wanneer je een gekleurd woord, link heet dat, aanklikt, krijg je meer achtergrond informatie. Serieus, muzikaal of totale onzin. Lach en geniet! 

¹⁾ Pension Geuldal: Voor €35,- incl. ontbijt een prima slaapplek met een schoon fris bed, (gedeelde) fijne douche en schoon toilet. I.v.m Corona ontbijt op de kamer. Geen luxe, maar wel vers en eigengebakken brood. Een bonte, kleurrijke entourage met vriendelijke gastheer/vrouw.

²⁾Pratsjen: geglij, geblubber, bemodderen ..... bedenk rustig verder 😊

³⁾ Dank aan de medewerker van daar, ik heb even wat stroom mogen tappen om bereikbaar te blijven. Powerbank heeft zelfs last van het vocht.

⁴⁾ Nogmaals dank voor jullie hulp 👍

2021-05-24 | Goede benen?

Lekke koppakking 

Dag 2 Lemiers - Mechelen

Na een heerlijke nachtrust en een goed ontbijt trek ik m’n lieve wandelschoenen weer aan en vertrek vanaf mijn VodF adres weer richting de route. Nee, ik ben niet teruggelopen waar ik er gister ben afgegaan. Dat was mij net een heuvel te ver op de vroege ochtend. Ik sta nl. nog ietwat wankel op m’n onderstel en heb besloten via de kortste weg naar de Schneeberg zu laufen. En geloof me, ook dit was een prachtige weg er naar toe. Nog geen 2 km op de teller en nu al een lekke koppakking. Dat belooft wat vandaag, water van binnen naar buiten en straks nog op de kop ook, want er is wat regen voorspeld.

 

Met de Schneeberg in de rug gaat het via mooie paadjes bergafwaarts. Da’s ook een geweldig vooruitzicht telkens als ik me de longen uit m’n borstkas hijg. En niet te vergeten, mijn beentjes moeten nog op gang komen. En daar hebben ze vandaag weer alle tijd en mogelijk toe gekregen. Via blub, over een hobbelpad langs een akker, meer drek, asfalt, paden met keien van groot, groter, grootst, hole wegen smal, smaller, smalst en natuurlijk een heuvel of ..... Maar na wat inspanning krijg je ook de prachtigste doorkijkjes op dorpen, heuvels, akkers enzoverder enzoverder. Wanneer ik de beklimming naar het hoogste punt van Nederland inzet weet ik wat daarboven op mij wacht. Heerlijke cappuccino met Limburgse vlaai 😊. Reden genoeg toch om een paar meters te maken? Het heeft wat hijgen en zweet gekost, zelfs een verkeerde afslag, maar Guru red me altijd, ik heb de Vaalserberg bedwongen. Jij ook 🙃? 

Na al het lekkers en de sanitaire voorziening, laat ik het bonte gezelschap van hier achter me en verlaat de berg via een fijn bospad, met drek, keien, (losliggende) stenen en .... heuveltjes. Samen met nog twee jonge stelletjes komen we al wisselend beneden aan, pal aan de grens met onze Belgische Zuiderburen. Inmiddels heeft onze lieve heer wat water laten vallen en wordt het tijd voor de plastic voorzieningen om het e.e.a. droog de eindstreep te laten halen. Een vriendelijk wandelaarster vraag ik even mij een handje te helpen, want soms kom ik er echt één te kort, zeker zonder BB! Ze helpt me mijn buikbandsluiting over rechts op te sporen, die deed verstoppertje in de regenhoes. 

Filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=A7SQ72ROOwc

Weiland doorkruist, blub, drek, modder en ... veel, heel veel pratsj verder gaat het weer op, neer, op en neer..... etc etc etc. De doorkijken zijn het zweten waard. Vandaag loop ik echt m’n eigen tempo, geen gastheer-vrouw die met het eten op me wacht, da’s beter voor me. Ik schut de achterlopers vandaag graag af, zo laat ik me niet opjutten om iets sneller te lopen. En geloof me, ongemerkt gebeurd dat. Ik houdt ook met grote regelmaat even halt wanneer de berg groter en hoger is dan mijn gestel aan kan, maar trotseren zal ik ze! Wanneer ik een bankje spot op Guru bedenk ik die mijzelf toe, maar helaas, het gereedschap was zoek, de planken nog niet gezaagd en dus werd het de boomstam. Ook tijd om me van al het plastic te ontdoen, daarboven zijn ze er klaar mee. Fijn! Of toch niet..... ach ja, ik had het ook nog maar net opgeruimd. Spul weer an en doorrrr....... ja, weer een heuvel op en af en op..... Holsetterbos door, kiekjes nemen, verkeerd lopen en terug, de heuvel op 😣. 

Het Hijgend Hert laat ik aan me voorbij gaan, next time, maar met de heuvels van Vijlen lukt dat niet. Ik hijg en stijg en sta stil, dit tig maal achter elkaar en ook ik ben boven 🙃. Ondertussen ben ik menigmaal ingehaald door wandelaars in alle soorten en maten, dagjesmensen, renners en een jonge dame met een hond. Terwijl ik nog mijn adem zoek vraagt ze of ik de weg kwijt ben  en zie daar, proatvolk. Ik benijd haar dat ze klimbenen heeft, want ze komt van hier en zij is het duidelijk gewend al die heuvels. Ikke niet, ik kom van de vlakte, en geloof me, daar verlang ik nu naar voor de komende 2, 3 km. Ff recht vlak rechtuit. Tja.... Niet veel later leg ik mijn 2e DMT- wandelsteen met een glimlach op een slagboom. En ga zingend verder de heuvels op en af. 

Smalle paden, karrensporen, holle wegen, fantastisch vergezichten, kabbelende beekjes.... alles was vandaag aanwezig. Zelfs de zonneschijn na de regen. Daarmee ontstaan er weer mooi Hollandse luchten waar ik zo gek op ben. Nog een laatste stuiptrekking van de ijstijd en ik sta op de kruising waar ik de DMT route verlaat voor mijn slaapadres in Mechelen. De bekende laatste loodjes nemen mijn gedachten over, zware benen, pijn en moe, maar wanneer de heer des Pension mij appt dat ik er bijna ben, dit nadat ik mijn locatie en aankomsttijd had doorgegeven, gaat de borst vooruit, bijt ik even m’n tanden op elkaar en vervloek deze weg waar maar geen einde aan lijkt komen.

Het einde van m’n dag, 20.5 km verder vandaag dan waar ik vanmorgen begon. Ik heb genoten van het landschap en de omgeving, zelfs met de buitjes van vandaag, de heuvels, het klimmen en soms lastige dalen. Pratsj was weer rijkelijk aanwezig, m’n schoenen zitten eronder en ik merk dat ‘t me niks kan schelen. Hoe smeriger hoe beter! Wat heb ik toch een fijne hobby! 

I did ‘t!

2021-05-23 | Het gaat beginnennnnn

Blond versie 2.1

Dag 1 Eygelshoven- Lemiers

Zaterdag zijn mijn wederhelft en ik afgereisd naar het Zuiden. Eerste doel: Even langs Café Maalbergerhöhe. Gelukkig, het is er nog. Vandaag gesloten, maar dezelfde oude(re) dame hangt kwiek uit ‘t raam om de boel nog iets schoner te maken. Mijn tweede hobby is praten, en zo ben ik weer iets wijzer geworden vandaag. Wanneer wij weer vertrekken staat zij aan de voordeur en zwaait ons vrolijk uit. Cadeautje van de dag toch?!

Doel twee: bezoekje brengen aan de outlet Roermond. Niet dus, wegens drukte al gesloten en met nog heeeel veel wachtenden voor de slagboom van de P.

Goed oplossing? Maastricht! We love it! Gewoon even lekker struinen, terrasje zoeken, nog even verder zoeken, zoek..... zoek..... We kennen de stad goed en weten de plekjes te vinden, dus ook de koffie. Wel een raar iets nu, allemaal op elkaar gepropt  (families!), met of zonder spatscherm, in de regen onder de parasol met nog geen 12℃.

We reizen verder naar onze B&B Het Broodhuis in Kerkrade. Super verblijf, vriendelijke gastvrouw, wat wil je nog meer? Oh ja, een paar km wandelen 🙃.

Kijk, deze wit/blauwe moet je zoeken

De start

Iets later dan gepland start ik bij station Eygelshoven. Het is prima wandelweer, wel lange armen en benen, maar gewoon in vest. M’n grote vriend voelt goed op m’n rug, wij gaan ons de komende dagen wel redden samen, en met het boekje!

Blonde doos versie 2.1 is van start en gelijk al aan de twijfel of het goed gaat, stukkie terug, rechtsomdraai en weer door. Tot zover met gpx, misschien toch maar het boekje erbij pakken? Ik multitask me de komende km’s een ongeluk, dan weer gpx, dan weer controle met het boekje..... linksom, rechtsom, goed of fout, ik kom uiteindelijk bij de Wilhelminaberg. Summit 1 bedwongen! Het zweet loopt waar het nimmer gaat en dat komt door de spanning en zeker de inspanning. Met gevaar voor eigen leven ben ik glibberend omhoog gegaan met de nodige uitglijders en een paar smerige handen en miene bokse. 

 

De top bereikt en nu even genieten van het uitzicht en m’n eigen derrière volstoppen met veren. Pinksteren heeft de nodige andere toerist ook naar hier getrokken en zo ben ik al snel het spoor bijster hoe nu verder. Ter info: er wordt nog gewerkt aan van alles en nog wat hier, ‘t is even behelpen door en langs hekken en graafmachines. En zo denk ik “Neem de langste trap van Nederland, daar staat beneden iets van wat ooit in een mijn werkzaam was, moet goed zijn”, maar met een kwart scheef, heel scheef oog op m’n gpx gekeken te hebben. Ruim over de helft van de treden heb ik een helder ogenblik en die blijkt nogal wat consequenties met zich mee te brengen, omdraaien en weer omhoog, hier moet ik helemaal niet wezen! 😟

Ietwat hijgend en puffend, lik ik mijn wonden en worstel me maar weer omhoog. Na elke 22 treden is er een uithijgplateau waar ik zeer dankbaar gebruik van maak. Totale frustratie zoekt zich een weg door mij heen bij het zien van menig slank strak model in dito strakke leggings in de meest vrolijke prints die mij zonder blikken, blozen en/of hijgen voorbij de trappen af- en opsprinten. Bestaat dit echt 😦 ???? Trillend bereik ik weer de Wilhelminaberg en ditmaal zak ik af via het juiste pad.

Ondertussen loop ik in het kielzog van twee jonge mannen, waar ik verderop natuurlijk mee aan de praat raak. Zij gaan in de rust bij Kasteel Erenstein, zeker een mooi plekje! Verderop deze dag wisselen we elkaar af en wordt er gegroet. 

De twee jongemannen wordt één oudere en samen lopen we een stukje op. Wanneer mijn klimpreataties er weer aan te pas moeten komen, haak ik af en na een groet is hij in no time uit mijn zicht verdwenen. 

Kasteel Erenstein

Vandaag heb ik regelmatig mijn grenzen verlegd. Als ik tot die tijd doorloop..... als ik die heuvel heb bedwongen..... en zo komt De Tempel in het Hambos op mijn pad. Daar staat een bankje moederziel alleen en samen maken we er een gezellig kwartiertje van. Ik groet wat jonge gezinnen die bergafwaarts gaan, laat mijn 1e DMT wandelsteen hier achter en wanneer een DMT dame mij is gepasseerd zet ik de achtervolging in. Klakkeloos natuurlijk en zo loop ik een extra rondje bij Hamboskapelletje waar mevrouw aan de achterkant verdween voor wat privé zaken. Weer op route loop ik achter een jong stelletje de komende km’s met mevrouw in mijn kielzog. Het stelletje heeft duidelijk jonge benen en ik voeg samen met mevrouw. De komende km’s kletsen we weg, missen een afslag komen weer op route en treffen we de twee jonge mannen bij Haus Heyden. Mevrouw raakt aan de praat, ik ga eigenweegs. 

Haus Heyden

‘t Is een dag van klimmen, ietsje dalen, meer klimmen, geleidelijk omhoog, maar niks vlaks. Vals plat is volgens mij een understatement hier! Ik betrap mezelf erop dat ik het wel ff genoeg vindt, maar ja..... wie kan dat wat schelen? Ik los het op door af en toe even stil te staan, rondje te draaien en even op adem te komen. En door mijn slakkengang in kwadraat, sluit mevrouw zich weer bij mij aan voor enkele km’s. Wanneer mijn pijngrens zich steeds meer en vaker met mijn gesprek gaat bemoeien, ga ik in een “grote” rust op een kratje bij een paardenbedrijf. Mevrouw neemt afscheid en we wensen elkaar succes en misschien tot morgen. De jonge mannen groeten vriendelijk, de nodige paardenmeisjes eveneens und das auf Deutsch. Deutschland bleibt es noch einige Zeit und es gibs  noch etwas zu Unterrichten wenn ich die Siegfridlinie passiere. Het heuvelt stiekem door, zelfs langs de prachtig wuivende graanvelden en kolossen van windmolens. 

Filmpje dag 1: https://www.youtube.com/watch?v=PbZZyCdMoa8

Het eindpunt nadert, mijn eindpunt. Ik overnacht bij Vrienden op de Fiets in Lemiers en moet dus van de route af. De bekende laatste loodjes rusten inmiddels als een zwaar juk op m’n schouders (eigenlijk m’n hele lichaam), maar wanneer het lekker naar beneden gaat veer ik weer even op. Elke meter praat ik mezelf moed in, zelfs hardop. Je kent ze misschien wel van mij: “Mens is geboren om te lopen”, “Ik wou dit toch zelf?”, “Morgen minder heuvels” en het aloude “Laatste loodjes..... “.Elke auto die mij passeert kijk ik smachtend aan in de hoop dat ie me misschien meeneemt, maar nee, wil ik niet, ik ga op eigen kracht. Of toch..... en zo loop ik Nederland in zonder er echt erg in te hebben. Terug! Foto/filmmomentje! Mijn slaapadresmevrouw kookt voor me en ik heb d’r mijn verwachte aankomsttijd geappt. 

Wanneer ik voor de deur sta wordt ik hartelijk ontvangen, ontdoe me van m’n vieze wandelschoenen en trek me omhoog de trap op achter mevrouw aan die zo vriendelijk is mijn 7 kg  zware rugzak mee naar boven te dragen. Ze heeft met me te doen en prijst me dat ik het toch maar volbracht heb! Nou, daar doe je ‘t toch voor? 😊

Dik 25 km op m’n teller, moe maar voldaan. Het was pittiger dan gedacht, maar de kop is eraf, ik ben benieuwd wat morgen brengt, en dan bedoel ik niet de spierpijn 🙈


Links:
Leuke blog over de drakentanden bij Vetschau
Spoorlijn Maastricht - Aken